Po nieudanym procesie poboru pierwszej próbki, naukowcy i inżynierowie misji łazika Perseverance rozpoczęli żmudny proces dociekania co poszło nie tak. W tym celu przejrzano wszystkie dane telemetryczne zebrane w tym dniu przez czujniki łazika, sfotografowano dokładnie wywiercony otwór oraz powierzchnię pozostającą w zasięgu 2,1-metrowego wysięgnika. Wszystko wskazuje na to, że jedyną "winowajczynią" jest mała spoistość marsjańskiej skały.
Dane telemetryczne wskazują, że wiertło osiągnęło zakładaną głębokość (7 cm), a w trakcie jego pracy nie zanotowano jakichkolwiek odstępstw czy nieprawidłowości (w porównaniu z danymi uzyskanymi w trakcie testowych odwiertów na Ziemi). Zdjęcia wykonane po procesie poboru i zabezpieczania rdzenia skalnego nie wykazały obecności rdzenia skalnego ani jego fragmentów w pobliżu łazika. Sfotografowanie samego otworu (kamerą WATSON) ujawniło brak obecności jakiegokolwiek rdzenia - na dnie otworu dostrzeżono jedyne niewielką grudkę skały.
Wszystko wskazuje na to, że powodem niepowodzenia poboru rdzenia jest mało spoista i zbyt krucha skała marsjańska. Fakt ten w połączeniu z udarową pracą wiertła powodował pękanie i kruszenie się rdzenia a następnie rozdrabnianie na piasek przez samo wiertło.
Zdjęcie po lewej zostało wykonane przez kamerę nawigacyjną przedstawia skałę Rubion, z której podjęto próbę poboru pierwszego rdzenia skalnego. Zdjęcie po prawej - wykonane przez kamerę WATSON - przedstawia wnętrze otworu: widać mocno rozdrobnioną skałę (praktycznie piasek) oraz niewielką grudkę skały na dnie (prawdopodobnie niedoszły rdzeń skalny).
Zdjęcie: NASA/JPL-Caltech/MSSS
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
W komentarzach zabrania się zamieszczania treści sprzecznych z obowiązującymi w Polsce przepisami prawa, normami obyczajowymi, moralnymi i społecznymi. Wpisy które:
a) będą zawierać wulgaryzmy,
b) są bezpośrednimi atakami na innych użytkowników,
c) służą agitacji politycznej, religijnej lub innej,
d) nie mają nic wspólnego z tematyką serwisu;
f) zawierają SPAM;
będą natychmiast USUWANE.